تعریف روانشناسی بالینی

تعریف روانشناسی بالینی

روانشناسی بالینی شاخه ای از روانشناسی است که به ارزیابی و درمان بیماری های روانی، رفتارهای غیر عادی و مشکلات روانپزشکی مربوط می شود. این رشته و یک روانشناس بالینی علم روانشناسی را با درمان مشکلات پیچیده انسانی ادغام می کند و این یک انتخاب شغلی هیجان انگیز برای افرادی است که به دنبال کار در یک زمینه چالش برانگیز و با ارزش هستند.

 رویکردهای روانشناسی بالینی

روانشناسان بالینی که به عنوان روان درمانگر در حوزه روانشناسی کار می کنند ، معمولاً هنگام کار با بیمار از روش های مختلف درمانی استفاده می کنند. در حالی که برخی از پزشکان بر روی چشم انداز درمانی بسیار خاصی تمرکز دارند ، بسیاری از مواردی که به عنوان “رویکرد التقاطی” نامیده می شود، استفاده می کنند. این شامل استفاده از روش های مختلف نظری برای تهیه بهترین برنامه درمانی برای هر بیمار خاص است.

رویکرد روان پویایی

این دیدگاه در اثر کار فروید شکل گرفت. او معتقد بود که ذهن ناخودآگاه نقش مهمی در رفتار ما دارد. روانشناسانی که از درمان روانکاوی استفاده می کنند ممکن است از روش هایی مانند ارتباط آزاد برای بررسی انگیزه های اساسی و ناخودآگاه بیمار استفاده کنند.

دیدگاه شناختی رفتاری

این رویکرد در روانشناسی بالینی از مکاتب فکری رفتاری و شناختی شکل گرفته است. روانشناسان بالینی با استفاده از این دیدگاه نحوه تعامل احساسات ، رفتارها و افکار بیمار را بررسی می کنند. درمان شناختی-رفتاری (CBT) اغلب بر تغییر افکار و رفتارهایی است که به پریشانی روانشناختی کمک می کنند.

دیدگاه انسان گرایانه

این رویکرد ناشی از کار اندیشمندان اومانیستی مانند آبراهام مزلو و کارل راجرز است . این دیدگاه با دید کلی تری به بیمار نگاه می کند و مواردی از قبیل خود واقعی سازی را متمرکز می کند .

الزامات آموزش یک روانشناس بالینی

در ایالات متحده ، یک روانشناس بالینی معمولاً دکترای روانشناسی دارد و در زمینه های بالینی آموزش می بینند. شرایط آموزشی برای کار در روانشناسی بالینی کاملاً سخت است و اکثر روانشناسان بالینی پس از کسب لیسانس بین چهار تا شش سال دوره تحصیلات تکمیلی سپری می کنند .

وظایف روانشناس بالینی

• ارزیابی و تشخیص اختلالات روانشناختی، مانند شرایط پزشکی
• درمان اختلالات روانشناختی ، از جمله اعتیاد به مواد مخدر و الکل
• ارائه شهادت در تنظیمات قانونی
• تدریس ، اغلب در سطح دانشگاه.

تفاوت میان روانشناس بالینی و روان پزشک

بسیاری از افراد تفاوت میان روانشناس بالینی و روان پزشک را نمی‎دانند. هر دوی آنها نحوه کار مغز، احساسات و افکار ما را درک می‎کنند. هردو می‎توانند با رفتارهای روانشناختی (گفتاردرمانی) بیماری روانی را درمان کنند.

از تفاوت های اصلی بین روانشناسان بالینی و روانپزشکان می‎توان به موارد زیر اشاره کرد:

• روانپزشک همانطور که از عنوانش پیداست در رشته پزشکی تحصیل کرده است و پس از گذراندن پزشکی عمومی تخصصش را در زمینه روانپزشکی ادامه داده است اما روانشناس بالینی اینگونه نیست. روانشناس بالینی در دوره دبیرستان در شاخه علوم انسانی تحصیل کرده و پس از قبولی در دانشگاه در رشته روانشناسی بالینی با داشتن مدرک کارشناسی ارشد و یا دکتری می تواند مطب داشته باشد و یا اینکه در مراکز مشاوره مشغول به کار شود.
• روانشناس بالینی اجازه تجویز دارو ندارد و اینکار را باید با نظر روانپزشک و تحت نظر او انجام دهد.
• روانپزشکان بیماری را تشخیص می‎دهند، درمان را مدیریت می‎کنند و طیف وسیعی از روش های درمانی را برای بیماری های روانی و پیچیده ارائه می‎دهند. روان شناسان بالینی برای کمک به بیماران بر رواندرمانی (گفتار درمانی) تمرکز دارند

روانشناس بالینی در کجا می‌تواند مشغول به کار شود؟

روانشناسان بالینی در بیمارستان های دولتی، مراکز مشاوره دولتی و غیر دولتی می‎توانند مشغول به کار شوند. آنها همچنین می‎توانند کلینیک و مطب خود را داشته باند.

روانشناسان بالینی همچنین ممکن است در ادارات دولتی، مدارس، مراکز تحقیقاتی و دانشگاه ها کار کنند.

بسیاری از روانشناسان چندین کار مختلف را با هم انجام می‎دهند. آن ها ممکن است بخشی از وقت کاری خود را در یک بیمارستان دولتی و بخشی دیگر را به تحقیق و بررسی و آموزش در دانشگاه ها بپردازند.

تفاوت میان روانشناس بالینی با روانشناس عمومی

روانشناسی مطالعه روانشناختی مغز، رفتار های ذهنی و عملکردهای روان شناختی انسان است. روانشناسان تلاش می‌کنند که درک کنند ذهن انسان چگونه کار می‎کند و چگونه به نیاز های او پاسخ می‎دهد.

روان شناس عمومی: روان شناسان مفاهیم مختلفی مانند رفتار، احساس، روابط، ادراک انسان ،شناخت، شخصیت، توجه و انگیزه را مطالعه می‎کنند. بسیاری از افراد در سراسر جهان زمانیکه به مشکلات روحی و روانی دچار می‎شوند، به روان شناسان عمومی مراجعه می‎کنند.

روان شناس بالینی: روان شناسان بالینی با استفاده از روش های نوین و اصول علمی روان شناسی به درمان بیمارانی که از مشکلات و اختلالات روانی رنج می‎برند، می‎پردازند. هدف روانشناسی بالینی ارائه یک روش درمانی کارامد به بیمار است که می‎تواند ذهن و روان او را بهبود بخشد.

در زمینه تحصیلات دانشگاهی، یک روانشناس نیاز به گذراندن یک دوره دانشگاهی 4 ساله دارد (کارشناسی). از طرف دیگر روانشناس بالینی نیاز به گذراندن دوره 4 ساله کارشناسی و دوره کارشناسی ارشد دو ساله و 2 سال آموزش دیگر بالینی تحت نظارت دارد.

زیرمجموعه های روانشناسی بالینی

روانشناسی کودک: روانشناسان بالینی کودک بیماران را از دوران کودکی تا نوجوانی تحت نظر دارند. آنها روش های علمی را برای درک عملکردهای شناختی و نیاز های عاطفی کودکان و نوجوانان به کار می‎گیرند. آنها اختلالات یادگیری، کنترل خشم، اختلالات رشد را درمان و بهبود می‎بخشند و در زمینه تجربه های ناخوشایند آزار های روحی و جسمی کودکان و نوجوانان بسیار می توانند کمک کنند.

روانشناسی سلامت: روانشناسان سلامت در هنگام معالجه بیمار رویکردی روانی-اجتماعی در پیش می‎گیرند. آنها چگونگی تاثیر عوامل بیولوژیکی و اجتماعی را که بر سلامت بیمار تاثیر گذاشته بررسی می‎کنند. آنها بیشتر به درمان بیماری های خود آسیب رسان می‎پردازند.

روانشناسی عصب نگر: روانشناسان اعصاب به بررسی چگونگی رفتار و عملکرد مغز و سیستم عصبی مرکزی و آناتومی می‎پردازند. بیشتر کار آنها در زمینه تشخیص و درمان آسیب های مغزی، سکته مغزی، آلزایمر، پارکینسون و اختلالات یادگیری است.

روانشناسی سالمندی: روان شناسان سالمندی در زمینه بهبود سلامت ذهنی ،جسمی، عاطفی و اجتماعی افراد مسن جامعه تخصص دارند. آن ها معمولا به درمان افسردگی، اختلال عملکرد شناختی و بیماری های مزمن در افراد سالمند می‎پردازند.

برای شرکت در آزمون های روانشناختی MMPI روی لینک زیر کلیک کنید.